Bir varmış, bir yokmuş. Kaf Dağı'nın eteklerinde çok büyük bir orman varmış. Bu ormanın kenarında şarıl şarıl akan bir dere varmış. Derenin çok uzaklarında bir köy varmış. Bu köyde çok neşeli, çok sevecen bir sürü çocuk yaşarmış. Ormanda da neredeyse ağaçlardan çok kargalar yaşarmış.
Her sabah köyün bütün çocukları toplanıp neşe ile şarkılar söyleyip oyunlar oynarmış. Çocukların sesini duyan ormandaki tavşanlar, sincaplar, kelebekler ve kuşlar neşe içinde dans ederlermiş. Ama kargalar bu durumdan hiç hoşnut değilmiş. Çünkü kargalar öttüğü zaman bütün hayvanlar kulaklarını tıkar veya kaçışırlarmış.
Bir gün, bir karga sormuş:
-Gak gak! Biz şarkı söylerken neden kaçışıyorsunuz?
Diğer hayvanlar:
-Çünkü biz sizin sesinizi sevmiyoruz. Sesiniz çok çirkin.
Kaplumbağa ve sincap da onaylamış:
-Terk edin bu ormanı! Eğer siz olmazsanız köyün çocukları bizim yanımıza gelecek, bizimle oynayacaklar.
Kargalar çok üzülmüş, bir toplantı yapmaya karar vermişler. Yaşlı karga tüm kargaları toplamış ve onlara:
-Hepimiz, yarın güneş doğmadan bu ormanı terk ediyoruz. Yeni evimiz artık Gölge Ormanı olacak.
Sabah olunca bütün kargalar ormanı terk etmiş. Çevrede yalnızca çocukların sesi duyuluyormuş.Bir süre sonra kargaların gittiğini gören çocuklar, ormana dalmışlar. Tavşanları, kelebekleri, sincapları kovalamaya; kaplumbağaları tekmelemeye başlamışlar. Çok üzülen hayvanlar kargaları aramaya başlamış ama kargalar çoktan gitmişler.
O günden sonra dereler akmamış, çiçekler açmamış, Kaf Dağı'nın etekleri eski neşesini ve huzurunu kaybetmiş. Sonunda Kaf Dağı dile gelmiş:
- Yaşam her yerde, herkesin hakkıdır!
Berrak YILDIRIM 5/C
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder